1. Z przeszłości

(fragment rozdziału)

Światła mrugały dziko, a ogłupiająca muzyka waliła po uszach, gdy skasowałam kolejnego klienta i odwróciłam się z tacą pełną pustych butelek, by wrócić z nią do baru. Z trudem lawirowałam między stłoczonymi w grupki ludźmi, zaśmiewającymi się głośno i nadaremnie próbującymi przekrzyczeć dudniącą muzykę. No, ale do klubu nocnego nie przychodziło się przecież po to, by porozmawiać.

Sugar było obecnie jedną z najmodniejszych miejscówek w Los Angeles. W zasadzie już od jakiegoś czasu, najbardziej znane stało się jednak od czasu zatrudnienia nowej menedżerki, jakiś rok wcześniej. Dokładnie nie wiedziałam, bo sama tam wtedy jeszcze nie pracowałam. W zasadzie odkąd zaczęłam, musiałam przyzwyczaić się do tłumów, obecnych w klubie w praktycznie każdy dzień tygodnia. Nie przeszkadzało mi to. Tłumy ludzi pozwalały nie myśleć o moich własnych problemach. Pozwalały nie zwracać na nie uwagi.

Lubiłam Sugar. Nie tylko dlatego, że było tam niewiele luster. Także dlatego, że zawsze było tam głośno i tłoczno, a pracownicy okazali się bardzo przyjaźni i pomocni. To dla mnie była nowość, zazwyczaj nikt mnie nie lubił. Ale w Sugar… To może była zasługa menedżerki, z którą znalazłam wspólny język już na rozmowie kwalifikacyjnej. Faktem pozostawało, że naprawdę znalazłam tam swoje miejsce.

Podeszłam do baru, uśmiechnęłam się szybko do stojącego za nim Nicka i oddałam pełną tacę, po czym odwróciłam się i rozejrzałam po sali. Wszystkie moje stoliki były zajęte, ale większość zdążyłam już obskoczyć. Zauważyłam, że przy jednym z nich goście opróżnili już swoje kieliszki, chwyciłam więc kolejną tacę i ruszyłam w tamtą stronę, jednym wprawnym gestem odrzucając na plecy moje długie, ciemne, niemalże czarne włosy. Jak zwykle nie miałam nawet chwili, by spiąć je w kitkę, o czym zapomniałam na początku zmiany.

Ale to dobrze. Dużo pracy nigdy mi nie przeszkadzało. Dzięki temu mogłam nie myśleć zbyt wiele.

Odebrałam kolejne zamówienie i wróciłam do Nicka, który uśmiechnął się do mnie szeroko, po czym mrugnął do mnie. Ten opalony, przystojny blondyn zbierał niemalże tak dużo napiwków jak ja. Zapewne gdyby dziewczyny wiedziały, że w domu czekał na niego chłopak, nie płaciłyby mu tak chętnie. Z drugiej strony, gdyby mężczyźni wiedzieli, jak bardzo byłam pokręcona, pewnie nie płaciliby mnie.

– Cześć, Nick, Cece. – Menedżerka pojawiła się obok nas jak spod ziemi. Nie miałam pojęcia, jak to robiła, czasami miałam wrażenie, że teleportowała się z miejsca na miejsce, by być w stanie wszystko to ogarnąć. Ale jakoś to robiła. – Radzicie sobie? Dzień jak co dzień? Pytam, bo muszę się dzisiaj urwać wcześniej.

To było coś nowego. Spojrzałam na nią ze zdziwieniem, ale po drodze mój wzrok nieopatrznie zahaczył o wiszące nad barem, szerokie lustro. Na moment wyprowadził mnie z równowagi widok wyszczerzonej w krzywym uśmiechu, nieludzkiej twarzy o czarnych, przerażających oczach. Drgnęłam, a pusta szklanka spadła mi z tacy i roztrzaskała się na podłodze.

– O rany! Przepraszam – wyjąkałam, z trudem odrywając wzrok od lustra. Menedżerka zmarszczyła brwi.

– Wszystko w porządku, Cece?

Gwałtownie pokiwałam głową, schylając się, by podnieść kawałki szkła. Menedżerka machnęła na mnie ręką.

– Zostaw to, poproszę którąś sprzątaczkę, żeby się tym zajęła. Nie przejmuj się, wypadki się zdarzają. Na pewno wszystko w porządku?

Podniosłam się wreszcie i pożałowałam, że nie związałam jednak włosów. W porównaniu z nią musiałam wyglądać jak siódme dziecko stróża. Nasza menedżerka zawsze była wymuskana i porządnie uczesana, dyskretnie, ale porządnie umalowana, a także równie porządnie ubrana. Z drugiej strony było to trochę nudne. Jakby na siłę chciała udawać kobietę biznesu.

Było w niej coś takiego, co kazało mi przypuszczać, że to tylko pozór. I nie miało to nic wspólnego z jej słodką, dziewczęcą urodą: mimo długich blond włosów, regularnych rysów twarzy, jasnej karnacji i niebieskich oczu wyglądała stanowczo. Tylko… ten biznesowy kostium jakoś do niej nie pasował. A przynajmniej tak mi się wydawało, bo na dobrą sprawę nie znałam jej zbyt dobrze.

– Jasne – odpowiedziałam trochę zbyt szybko. – A u ciebie? Nigdy… nie wychodzisz wcześniej.

– Jessica mnie zastąpi, ale dopiero za jakieś dwie godziny. – Żonglowała przez moment trzymaną w rękach komórką, aż w końcu zmarszczyła brwi i dodała: – Cece, chyba klient w twoim rewirze na ciebie czeka. A gdybyście czegoś potrzebowali, jestem pod telefonem.

Oddaliła się, zanim któreś z nas zdążyło o coś zapytać. Nick wzruszył ramionami na moje pytające spojrzenie, a ja odwróciłam się do klienta, którego chwilę wcześniej nie było jeszcze przecież przy żadnym stoliku.

I na moment zamarłam.

Byłam pewna, że gdzieś już go widziałam. Te czarne, nieco za długie włosy, opadające mu na lekko skośne oczy, regularne, zdecydowanie przystojne rysy twarzy, zdecydowany wykrój ust, ciemną karnację skóry, od której odcinał się wyraźnie dwudniowy zarost. Mężczyzna był ubrany dosyć luźno, w czarną koszulę i sprane dżinsy, ale i tak wyglądał w tym rewelacyjnie. Byłam dziwnie pewna, że we wszystkim wyglądałby równie dobrze, bo nawet gdy siedział, mogłam dostrzec jego umięśnione ramiona, którymi opierał się o stolik.

I patrzył prosto na mnie.

Nie skinął na mnie, nie zrobił żadnego z tych ruchów, które zrobiłby każdy inny klient na jego miejscu. Po prostu siedział i patrzył. A jakie to było spojrzenie! Miałam wrażenie, że przewiercał mnie nim na wylot. Z takiej odległości nie mogłam rozpoznać koloru oczu, ale byłam dziwnie pewna, że gdyby podeszła bliżej, okazałyby się szare niczym stal.

Skąd właściwie to wiedziałam?